မနာလိုစိတ္

မနာလိုစိတ္ဟာ လူေတြမွာေမြးကတည္းက ကပ္ပါလာတဲ့စိတ္ပဲ။ အနည္းနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ရွိၾကတာဘဲ။ သူတစ္ပါးေကာင္းစားတာကို မ႐ႈစိမ့္တဲ့စိတ္ဟာ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြမွာ အေတာ္ႀကီးမား ျပင္းထန္တယ္။ အဲဒီစိတ္ဟာ သူတို႔ကိုဘဲ ျပန္ၿပီး ႏွိပ္စက္တယ္။ မနာလိုအျဖစ္ ခံရတဲ့လူကို ႏွိပ္စက္ဖို႔ အေၾကာင္းကေတာ့ အေတာ္ဘဲနည္းတယ္။ မနာလိုစိတ္ဟာ ကိုယ့္မွာ အက်ိဳးမရွိဘူးဆိုတာ သိတန္ သေလာက္ သိေပမဲ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ ရႏိုင္ဖို႔ခဲယဥ္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ သေဘာထားက်ယ္ျပန္႔ တယ္ဆိုဆို မနာလို စိတ္ကေလးေတာ့ နည္းနည္းက်ဥ္းက်ဥ္း ရွိေသးတာဘဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိခ်င္မွ ေတာင္ သိမယ္။
မနာလိုစိတ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကင္းရွင္းေအာင္ ႀကိဳးစားရာမွာ မုဒိတာတရား ပြားမ်ားရ ေပမယ္။ သူတစ္ပါးေကာင္းစားတာကို ႏွစ္လိုမႈရွိဘို႔ဟာ ႀကိဳးပမ္း ဆည္းပူးယူရတဲ့ တရားမ်ိဳးဘဲ။ မလြယ္ဘူး။
မနာလိုစိတ္ဟာ လူေတြမွာ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိၾကလို႔ မျဖစ္တန္တဲ့ ဒုကၡေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာဘဲ။ မနာလိုစိတ္ရွိတဲ့လူေတြကို လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ႏိုင္ဘို႔ကေတာ့ ခက္တယ္။ လူေတာထဲမွာ ေနရသွမွ် မနာလိုစိတ္ေတြကို ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ရမွာဘဲ။ ကိုယ္လဲ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္အတြင္း သႏၱာန္မွာလဲ ရွိေနတာဘဲ။
မနာလိုစိတ္ ေတြရဲ႕ ၾသဇာကို ကိုယ္က မခံယူဘို႔ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဆိုခ်င္တာကေတာ့။ သူမ်ား မနာလိုတာကို ဂရုစိုက္မေနဘဲ ကိုယ့္လမ္းကို မွန္မွန္သြားဘို႔ပါပဲ။ မနာလိုသူေတြဟာ ေနာက္ဆုံး က်ေတာ့ ေမာသြားၾကမယ္။ ၿငိမ္သြား ၾကမယ္။ မၿငိမ္ဘဲ ဆက္ၿပီး တိုက္ေနယင္လဲ အခ်ည္းႏွီးဘဲ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။
မနာလိုမႈေတြရဲ႕ ၾသဇာကို တြန္းလွန္ႏိုင္ဘို႔ကေတာ့ ခိုင္မာ မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ပဲ။ လုပ္သင့္တယ္ ထင္တာကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ နဲ႔ လုပ္ၿပီး လူ႔၀တၱရား ေက်ပြန္ရင္ မနာလိုစိတ္ေတြဟာ မီးကိုတိုးတဲ့ ပိုးဖလန္ေတြ ျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ။

ဆရာႀကီး တက္တိုး၏ အေတြးအေခၚမွတ္စုမ်ားစာအုပ္မွ

နမ္းေနမယ္

ပန္းလိုေၾကြခဲ့ဘူးလည္း
ေ၀တုန္းအတိုင္း လန္းေနတယ္.
ရနံ႔ေတြ သူမ်ားခိုးလည္း
ေမႊးတုန္းအတိုင္း သင္းေနတယ္.
အလွေတြ ငါမဦးလည္း
ပြင့္တုန္းအတိုင္း နမ္းေနမယ္.
မွ ခ်ာတိတ္

မသိဘဲနဲ႔

အေတာ္ပင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနပုံေပါက္ေနေသာ လူသည္ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္၏ ေရွ႕ထိုင္ခိုင္ခံုံတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္၀င္ထိုင္၍ ညည္းတြားသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
“က်ဳပ္ကို လူတိုင္းမုန္းတယ္ဗ်ာ”
စိတ္ေရာဂါကုဆရာ၀န္က ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပင္ ေကာက္ခါငင္ခါ ဆိုလိုက္သည္။
“အဓိပၸာယ္မရွိဗ်ာ၊ ေပါက္ကရေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔၊ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥကို”
လူနာသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းစိတ္ဓာတ္တက္ၾကြၿပီး ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္သည္။
“က်ဳပ္ကို လူတိုင္းမမုန္းဘူးေပါ့”
“ခင္ဗ်ားလူတိုင္းနဲ႔ မေတြ႕ေသးဘဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္တပ္အပ္ေျပာႏိုင္မလဲ”

အေမ့ေမတၱာ

ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ သင္ပုန္းျပဳ
ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို ကညစ္လုပ္
သမုဒၵရာေရကို မင္ရည္ေဖ်ာ္လို႔
အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာတရား ႀကီးမားေၾကာင္းကို
ေရးသားမွတ္ထားလည္း
ေကာင္းကင္အျပည့္ စာေတြရွိလို႔
သမုဒၵရာေရေတြ ခန္းခ်င္ခန္းမယ္
စာဖြဲ႕လို႔မကုန္ႏိုင္တာ
အေမရဲ႕ ေမတၱာတရား ႀကီးမားမႈပါဘဲ။

ဘ၀ဆိုတာဒီလိုပါကြယ္

၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေျမေခြးတစ္ေကာင္ ေတာထဲ ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့သည္။ ထိုစဥ္ မလွမ္းမကမ္းမွ လာေနေသာ ယုန္ေလးကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ေျမေခြးက ဆိုလိုက္သည္။
“ဒီေကာင္ကို တီးထည့္လိုက္ရေအာင္”
“ေအး တီးထည့္လုိက္ရေအာင္”
၀ံပုေလြက သေဘာတူလိုက္သည္။ သို႔ျဖင့္ ယုန္ကေလးကို ဖမ္း၍ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ႐ုိက္ထည့္လိုက္သည္။
“ဟ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္မိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ေနၾကတာလဲ”
ယုန္ကေလးက လူးလူးလိမ့္လိမ့္ေနရာမွ ေမးလိုက္သည္။
ေျမေခြးက ေျဖလိုက္သည္။
“အင္း မင္းနားရြက္ေထာင္ေထာင္နဲ႔လာလို႔ကြ၊ သိၿပီလား”
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ယုန္ေလးလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာျပန္သည္။ ေဘးကန္းရန္ကင္း ျဖစ္ေစရန္ နားရြက္ကို ကုတ္ထားလိုက္သည္။ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ပင္ လမ္းတြင္ ေျမေခြးႏွင့္ ၀ံပုေလြတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ျပန္သည္။ ေျမေခြးက ၀ံပုေလြကို ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
“ဒီေကာင္ကို တီးထည့္လိုက္ရေအာင္”
သို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာညီစြာ ယုန္ေလးကို တီးထည့္လိုက္ျပန္သည္။
ယုန္ေလးက ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ေမးလိုက္သည္။
“ဒီတစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ တီးတာလဲ”
“မင္းနားရြက္ ကုတ္လာလို႔”
“မေန႔ကက်ေတာ့ နားရြက္ေထာင္လာလို႔ ႐ိုက္တာ”
“ေအးေလကြာ နားရြက္ေထာင္လာလို႔ ႐ိုက္တာ”
“ေအးဗ်ာ ဒါဆို မနက္ျဖန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ျဖတ္ၿပီးလာခဲ့မွာ”
ယုန္ေလးက ေဒါသျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
“အဲဒါဆိုတီးမွာပဲ”
ေျမေခြးႏွင့္၀ံပုေလြက ေျပာလိုက္သည္။
“ဘာျဖစ္လို႔တီးမွာလဲ”
“ယုန္ျဖစ္ၿပီး နားရြက္မရွိလို႔ တီးမွာ”

စာေရးျခင္း

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေလာက ထဲကကို ၀င္ၾကည့္တယ္။ စာေရးရမွာ အရမ္းပ်င္းတယ္။ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာစာမွ မရွိေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ေရးမယ္လို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာ ဘာမွ မရွိဘူး။ အျခားသူေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြ လိုက္ဖက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ အားက်စရပါဘဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ အားတင္းၿပီး စာေရးက်င့္ၾကည့္လိုက္တယ္ ဘာမွ ထြက္မလာဘူး။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ႀကဳံရတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။
ငယ္ငယ္တည္းက အက်င့္က ခုထိ ေဖ်ာက္မရဘူး။ ခ်စ္သူရွိေတာင္ စာေရးရမွာ စိတ္ညစ္တယ္။ ခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ စာက်င့္ၿပီး ေရးေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္။